بررسی شاخص‌‌های تنوع زیستی شکم‌‌پایان مناطق بین جزر و مدی بندرهای عسلویه و بوشهر

سواحل و مناطق بین جزر و مدی به‌‌‌عنوان یکی از مهمترین بوم‌سازگان‌‌های دریایی بوده که از نظر بوم‌شناسی دارای اهمیت ویژه‌‌ای می‌‌باشند. شکم‌‌پایان به‌‌علت حضور در بستر و قدرت اندک در تغییر مکان می‌‌توانند به‌‌عنوان شاخصی مهم به‌‌منظور تعیین تاثیر مخرب فعالیت‌های انسان بر سواحل به کار روند. در این پژوهش شاخص‌‌های تنوع زیستی گونه‌‌های شکم‌‌پایان مناطق ساحلی بندر عسلویه و بندر بوشهر محاسبه و با هم مقایسه شدند. شاخص‌‌های غنای گونه‌‌ای مارگالف، تنوع گونه‌‌ای شانون‌‌وینر و غالبیت سیمپسون برای شکم‌‌پایان سواحل گلی، ماسه‌‌ای و صخره‌‌ای در دو منطقه محاسبه گردید. نتایج نشان‌‌دهنده وجود تنوع بالای شکم پایان در دو منطقه بود. با توجه به نتایج به‌‌دست آمده مشخص گردید که در فصل زمستان نسبت به تابستان شاخص‌‌های غنای گونه‌‌ای مارگالف و غالبیت گونه‌‌ای سیمپسون کاهش یافته ولی شاخص شانون‌‌وینر افزایش نشان می‌‌دهد. از نظر غنا و تنوع گونه‌‌ای بسترهای گلی و ماسه‌‌ای عسلویه دارای تنوع بالاتر نسبت به بوشهر ولی بسترهای صخره‌‌ای بوشهر تنوع و غنای گونه‌‌ای بالاتری را نشان دادند. بالاترین میزان به‌‌دست آمده برای تنوع گونه‌‌ای و به تبع پایین‌‌ترین میزان غالبیت گونه‌‌ای به بسترهای صخره‌‌ای بوشهر در فصل تابستان مربوط می‌‌شود و کمترین تنوع گونه‌‌ای و بالاترین میزان غالبیت به بسترهای ماسه‌‌ای بوشهر در فصل زمستان تعلق دارد. به‌‌طور کلی بر اساس نتایج به‌‌دست آمده می‌‌توان نتیجه گرفت که گونه‌‌های شکم‌‌پایی که بسترهای سخت را برای زیست ترجیح می‌‌دهند در سواحل بوشهر دارای تنوع بالاتری هستند. همچنین شکم‌‌پایان حفار که بسترهای نرم را ترجیح می‌‌دهند در سواحل عسلویه بیش از بوشهر یافت می‌‌شوند.